Όταν η φίλη μου έγινε μαμά

Η πρώτη αντίδραση είναι ο φόβος. Πρώτα ο δικός της και έπειτα ο δικός μου. Ο φόβος οτι μεγαλώνουμε, οτι αλλάζουν η ζωή και οι προτεραιότητές μας. Αυτό το στάδιο όμως δεν κρατάει πολύ. Το επόμενο που έρχεται είναι πιο μακρύ και ακόμα πιο περίεργο. Το να συνειδητοποιήσεις τι έχει συμβεί!

Επειδή οι φίλοι είναι τα αδέρφια που επιλέγουμε καλώς ή κακώς ότι και να τους συμβεί είναι σαν να συμβαίνει σε εμάς τους ίδιους. Η χαρά, η στεναχώρια οι μεγάλες αλλαγές και η προσαρμογή σε αυτές. Ξαφνικά γίνεσαι μέρος σε καταστάσεις τόσο έξω απο σένα αλλά με ανθρώπους που σε κάνουν να ξεχνάς οτι δεν δένεσαι μαζί τους με αίμα αλλά παράλληλα δένεσαι με την καρδιά σου...Πόσο οξύμωρο και συγχρόνως αληθινό!

Πλησίασα στο δωμάτιο της μαιευτικής κλινικής με άγχος και ανυπομονησία για να δω τι πλασματάκια ( δυο ζωή να έχουν) έβγαλε η άτιμη φιλενάδα! Εκείνη που αράζαμε στο κρεβάτι και κοιτώντας στοχαστικά το ταβάνι βγάζαμε τα εσώψυχα, συμβουλεύαμε η μια την άλλη και τις άλλες δυο που κοιμόντουσαν μέσα (είχαμε κοριτσομάζωξη, τι να σας πρωτοεξηγήσω τώρα). Εκείνη που κάθε φορά που της έλεγα και μια καινούργια ιστορία ξεστόμιζε το λατρεμένο "Τι να σου πω, δεν ντρέπεσαι, και για πες?" Ακόμα με πιάνουν τα γέλια ρε! Μπήκα δειλά στο δωμάτιο και αυτά ήταν εκεί! Αυτά τα μικρούλια, αυτά τα μια χούφτα ανθρωπάκια!

Την κοίταζα, τα κοίταζα. Την κοίταζα, τα κοίταζα. "Πως βγήκαν αυτά απο σένα ρε" της είπα και χαμογέλασε κουρασμένα. Δεν ήξερε κι αυτή πως να πρωτονιώσει... Μας κοιτούσε που ήμασταν κατά πάνω στα ανθρωπάκια και ένας θεός ξέρει πόσες χιλιάδες συναισθήματα είχε μέσα της εκείνη τη στιγμή! Το πρόσωπό της άλλαξε. Γλύκανε. Δεν έχει πια το πρόσωπο που είχε πάντα, έχει πια φάτσα μαμάς. Αυτή τη γλυκιά φάτσα που σε νανουρίζει λες και έχεις πιει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί πριν κοιμηθείς για να χαλαρώσεις και να πέσεις πιο ήρεμος για ύπνο. Ήταν όλη η οικογένεια εκεί και μαζί τους κι εγώ. Πόσο μεγάλο δώρο είναι να έχεις δυο οικογένειες, έτσι ένιωθα. Και τους ευχαριστώ!

Υ.Σ: Αν το link υπάρχει ακόμα μέχρι να μεγαλώσετε να ξέρετε οτι σήμερα ήρθα να σας δω, ήσασταν μιας μέρας ανθρωπάκια, φασκιωμένα με σκουφάκια και κουβέρτες και η μαμά σας ήταν και θα είναι γαμάτη! Φιλιά μικρούλια!