Καρδιές σε... καραντίνα

Μείναμε μόνοι, πίσω από κλειστά παράθυρα.

Εγκλωβισμένοι και αντιμέτωποι με τις επιλογές μας.

Κι εσύ πάλι εκεί, στο "μακριά" που μας στοιχειώνει.

Πόσο διαφορετικά θα κυλούσε ο χρόνος αν ήσουν εδώ.

Αλλάξαμε μέσα σε μια μέρα.

Οι μέρες μας, η ματιά μας για τον κόσμο, η ζωή μας.

Τίποτα δεν είναι το ίδιο.

Άλλαζω κι εγώ σε αυτόν τον κόσμο που τρέχει,

εκεί έξω από το παράθυρό μου.

Θέτω απ' την αρχή προτεραιότητες και "θέλω".

Κοιτάζω ξανά εκείνα που με πλήγωσαν.

Ήταν άραγε τόσο σημαντικά;

Πόσες σταθερές μας θα κλονιστούν μετά από αυτή την

μπόρα, ούτε που το φαντάζεσαι.

Μέσα στο χάος του μυαλού μου,

ένα κομμάτι μου μένει ίδιο.

Είναι εκείνη η σταθερά που εξισορροπεί το μέσα μου.

Εκείνο το μέτρο που ζυγίζει την ανισορροπία του κόσμου

με το αντίκτυπο που έχει στο ατέλειωτο "εγώ" μας.

Η σταθερά μου, εσύ.

Εσύ που κρατάς στα χέρια σου τον κόσμο που ξέρω.

Τον κόσμο που δεν φοβάμαι.

Εσύ που γράπωσες τις στιγμές μας και τις γλίτωσες

απ΄τον ορμητικό άνεμο.

Εσύ με κράτησες ίδια. Με κράτησες δυνατή.

Ομόρφυνες την άσχημη όψη του νομίσματος

και πια δεν με νοιάζει ποια όψη θα πέσει στο τραπέζι.

Και στις δυο περιπτώσεις, κερδίσαμε.

Εσύ εμένα.

Ki εγώ τον κόσμο μου όλο.