Κοίτα να δεις που συνήθισα

Ένιωσα άνθρωπο που ήταν σε απόσταση αναπνοής, χιλιόμετρα μακριά.

Αισθάνθηκα έρωτα, χιλιάδες μέτρα μακριά απ το σώμα μου, έρωτα που για χάρη του εκμηδένισα κάθε απόσταση.

Η ζωή είναι μεγάλη αρπάχτρα.

Γενναιόδωρη όσο εκείνη πιστεύει πως αξίζεις. Κύκλοι κλείνουν, άλλοι ανοίγουν δίχως να ερωτηθείς. Πάλι η αρπάχτρα θα στα πάρει όλα χωρίς να σε ρωτήσει, αφήνοντάς σου ένα μικρό κομματάκι. Γιατί;

Γιατί τόσο αξίζεις και κάτι "πληρώνεις" από το κάρμα σου.

Είμαι πεπεισμένη πια. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο...

Να συνηθίζεις την απουσία ή να θεωρείς δεδομένο πως τίποτα δεν υπήρξε;

Κοίτα να δεις που συνήθισα...

Thank you Ε.Β