Το ξέρω πως έκλαιγες. Φτάσαν ως εδώ τα δάκρυα!

Ξέχασες. Έφυγες τη μέρα που γιόρταζαν οι κρίνοι.

Τους ξερίζωσα όλους απο τον κήπο μας και φύτεψα αέριδες, φωτιά και λίγα κτήνη.

Δε νιώθω πια.

Δεν έχω μέσα μου άλλη φύση.

Μόνο στάχτη, βροχή και μια αξημέρωτη δύση.

Θα σε βρω.

Να μου δώσεις πίσω μια ανατολή μονάχα.

Α, και λίγο πυρωμένο λίπασμα γιατί πεινάσανε στον κήπο μου τα άγρια. Έκλαιγες.

Το ξέρω πως έκλαιγες.

Φτάσαν ως εδώ τα δάκρυα.

Επιτέλους ποτίστηκαν οι κόσμοι μου, οι τωρινοί και οι χαμένοι μου, οι δανεικοί και οι θαμμένοι μου.

Είδα ένα κρίνο στο χώμα μου.

Βγήκε κρυφά, αθόρυβα.

Ντρεπότανε λες μιας και κοκκίνιζε το χρώμα του.

Ή θα τον κρατήσω ή θα τον πατήσω.

Σε ευχαριστώ.

Χαμογέλα τώρα λίγο γιατί είχα σκοτώσει τον ήλιο μου και ο κρίνος μου θέλει φως!