Το γκρι

Με ξεχνάς..

Οι μέρες περνάνε κι εσύ όντως με ξεχνάς..

Όχι κι άλλο δάκρυ..

Αλλάζω γρήγορα πλευρά και μπαίνω κάτω από το πάπλωμα..

Μυρίζει ακόμα "ΕΣΥ" αυτό το μέρος, σκέφτομαι..

Εδώ που άλλοτε κοιμόμασταν αγκαλιά τώρα παλεύω να μην ξεπεράσω τα όρια της δικής μου πλευράς και βρεθώ στην μεριά σου, στην άδεια σου σου μεριά ..

Θα το κάψω το κρεβάτι και μαζί με αυτό και όλα μας τα πρωινά, τα βροχερά μας πρωινά που δεν με άφηνες να φύγω μακριά σου. Πού πήγαν αυτά τα "μείνε" ; Ποιός άνεμος τα πήρε μαζί του;

Κι εσύ, που κάποτε κρατούσες τη ζωή μου στα χέρια σου με σκορπάς σαν σκόνη στον αέρα..

Εγώ είμαι ακόμα εδώ,στο ίδιο μαξιλάρι να φυλάω τις υποσχέσεις σου.

"Έτσι τελειώνουν τελικά οι σχέσεις;", ρωτάω το μαξιλάρι σου..δε θα απαντήσει.

"Θα'ρθει;", ποτέ δεν μου απαντάει.

Αυτό το μαύρο χρώμα στο δωμάτιο μου θυμίζει τόσο έντονα τις "άσπρες" μας μέρες. Πώς θα συνεχίσω με αυτό το άδειο σώμα μακριά σου;

Εσύ το "για πάντα μου" κι εγώ το λίγο σου..

Εσύ η δύναμή μου κι εγώ όλες σου οι αναστολές ..

Πώς θα μάθω να ζω στο γκρι;

Αυτή είναι η αγάπη για την οποία μας μιλούσαν στα παραμύθια; Ε, λοιπόν εγώ αυτή την αγάπη δε την θέλω..

Θυμώνω και σηκώνομαι από το κρεβάτι νιώθοντας το παγωμένο πάτωμα να μου καίει τα πόδια..

Η πόρτα κλειστή στέκεται απέναντί μου και μου επιβάλει να επιστρέψω στο άδειο κρεβάτι και να κοιμηθώ για να ξεχάσω .

Πώς να ξεχάσω Θεέ μου;

Τα δάκρυα δεν αντέχουν την αναμονή και γλιστρούν στο πρόσωπό μου .. Δεν τα σταματάω αυτή τη φορά. Γυρίζω πίσω στο κρεβάτι μας..

Παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι σου και αφήνομαι στο άρωμά σου ..

-Καταραμένε, σ'αγαπώ...

- της Μαρίας Μπίλλια -