Την επόμενη φορά πες το

Εκείνη την νύχτα το κεφάλι της είχε γεμίσει ερωτηματικά. Λίγο πριν είχε μαλώσει με μια πρώην κολλητή, συμφοιτήτρια και πάλι το "Άι στο διάολο" κρατήθηκε στην άκρη των χειλιών της. Τώρα αναρωτιόταν γιατί όλα αυτά να συμβαίνουν σε εκείνη, μήπως δεν έκανε κάτι σωστά, μήπως δεν ήταν άξια, μήπως δεν προσπάθησε, καταριόταν την στιγμή που έδωσε αξία.

Όλα έμοιαζαν περίεργα τούτο το βράδυ. Λες και κάποιος της έκοβε την ανάσα, τη φωνή, την έπνιγε μαζί με το δίκιο της. Τα 'βαλε κάτω. Πότε θα μιλούσε; Και τι πρέπει να γίνει για να ξεκινήσει το ταξίδι για το διάολο που πρέπει να απολαύσουν μερικοί γνωστοί της; Μέχρι πότε θα κρατιόταν πριν τα βροντήξει όλα; Μέχρι πότε το "Να πάτε να γαργαληθείτε" θα ήταν μια μαρκίζα που φοβόταν να λάμψει με Νέον;

Στη ζωή αρκούμαστε σε πολλά "δεν πειράζει". Κι αυτά αποκτούν αξία όταν αναφέρονται σε κάποιον που πραγματικά μας αγαπάει, που παλεύει κάθε μέρα να είναι κοντά μας. Αλλά στους ανθρώπους που μας άδειασαν, που δεν προσπάθησαν να καταλάβουν και επαναπαύτηκαν στις δάφνες της βολεμένης τους παρεούλας εκεί πρέπει όχι απλά η μαρκίζα να λάμψει με Νέον. Με ζέπελιν πρέπει να κυκλοφορεί πάνω απ' τους δρόμους της πόλης.

Δεν λέω να παίρνει το μπαλάκι όποιον βρεθεί στο διάβα σου. Δεν λέω ποτέ να μην κάνεις πίσω, όταν όμως νιώθεις να μαζεύονται πολλά, όταν νομίζεις ότι μιλάς με πουθενάδες, τότε όχι απλά δεν πρέπει να σιωπήσεις αλλά πρέπει να τους πετάξεις μες στα μούτρα σου εσένα, τα πιστεύω και τα θέλω σου.

- της Γωγώς Ν.-