Πριν εκδικηθείς ξανασκέψου το

Λένε πως όταν πας να εκδικηθείς κάποιον πρέπει να ανοίγεις δυο λάκκους. Έναν για αυτόν που θέλεις να εκδικηθείς και έναν για σένα τον ίδιο. Γιατί οτιδήποτε κι αν κάνεις σε αυτή τη ζωή, είτε καλό είτε κακό, υπάρχει ένας μαγικός τρόπος να εμφανίζεται μπροστά σου είτε για να σε ανταμείψει είτε να σε στοιχειώσει, με παραμέτρους που δεν φανταζόσουν ποτέ και σε αφήνει κανονικό παγωτό!

Όταν όμως είσαι εν βρασμώ δεν σκέφτεσαι παραμέτρους. Σκέφτεσαι μόνο πως θα καταφέρεις να πάρεις πίσω το πολύτιμο αίμα σου που μια ωραία πρωία ο άλλος αποφάσισε να σου στραγγίξει και μαζί με αυτό έβαλε το μαχαίρι στο κόκκαλο του εγωισμού σου. Έτσι και εκείνη δεν το σκέφτηκε και πολύ. Πίστευε στον τροχό. Σε αυτή τη μαγική δύναμη που κάνοντας τον κύκλο της μπορεί να παρασύρει τον κόσμο ολόκληρο, σχέσεις και συναισθήματα αλλά στην στροφή σου φέρνει πίσω όσα σου στέρησε και σου στερεί όσα δεν σου ανήκουν. Έτσι κι έγινε. Δεν υπάρχει πιο λυτρωτικό συναίσθημα απ' το να νιώθεις οτι βρίσκεσαι στο σημείο που παίρνει την στροφή ο τροχός!

Εκείνος γύρισε, σαν βρεγμένη γάτα. Όχι όμως για να την κερδίσει πίσω, αλλά επειδή της χρωστούσε μια εξήγηση. Και εκείνη δέχτηκε όχι επειδή θα άλλαζε κάτι το να μάθει τι είχε γίνει τότε που χαθήκανε αλλά από καθαρή περιέργεια. Ο καφές της επεξήγησης όμως έγινε κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Ο εκνευρισμός έγινε "άστα τώρα αυτά δεν έχουν σημασία πια" και ξαφνικά η μια συνάντηση έφερε την επόμενη και την επόμενη και πάει λέγοντας. Αν τους έβλεπες απο μακριά θα πίστευες οτι είναι μαζί και οτι είναι και καλά μαζί. Κανείς δεν φανταζόταν τι πραγματικά συνέβαινε όμως. Κανείς δεν περίμενε το αδιάφορο και χαλαρό τυπάκι να ξεκινήσει να την κοιτάζει στα μάτια σαν υπνωτισμένος ενώ το τότε λυγισμένο και ρομαντικό κορίτσι να τον κοιτάζει πια με μοναδικό στόχο να τον κάνει δικό της, όχι από καψούρα αλλά τιμής ένεκεν στο γαμώτο που την έτρωγε! Είναι από τις ελάχιστες ίσως φορές που ο τροχός σου φέρνει όχι μόνο αυτό που σου χρωστούσε αλλά στο έφερε και στην καλύτερη version που θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς. Τι να το' κανε όμως πια. Τώρα που το σχέδιο εξόντωσής του ήταν έτοιμο, τώρα που είχε θωρακίσει την καρδιά της με ατσάλινη ματατζίδικη ασπίδα και ήταν σίγουρη οτι όλα θα κυλήσουν ομαλά. Όσο όμως εκείνη σκλήρυνε εκείνος μαλάκωνε! Όσο αδιάφορη ήταν εκείνη τόσο πιο καθαρά αρσενική και σταράτη γινόταν η διεκδίκησή του. Την ήθελε πίσω. Και για πολύ κακή της τύχη χρησιμοποιούσε το μοναδικό όπλο που θα μπορούσε να διαπεράσει και τις ασπίδες και τα ατσάλινα τείχη που είχε υψώσει γύρω της: την πολιορκούσε σαν να μην υπάρχει αύριο. Έβγαλε στη επιφάνεια το καλύτερο πρόσωπό του, ακούμπησε στα χέρια της όλη του την ζεστασιά και μετατράπηκε σε ένα μικρό παιδί που ενώ έσπασε το βάζο της γιαγιάς κάθεται με υπομονή και κολλάει κομμάτι κομμάτι για να γίνει σαν καινούργιο. Και το κατάφερε... Την έκανε να ξεχάσει τη ζημιά και ξαφνικά βρέθηκαν μαζί στο ίδιο τραπέζι να προσπαθούν οι δυο τους να ενώσουν τα κομμάτια της κακής αρχής τους.

Αν στο dna σου δεν εχεις το μικρόβιο του εκδικητικού πραγματικά να μην το προσπαθήσεις ποτέ! Εκείνη δεν το είχε, παρόλο που έπεισε τον εαυτό της οτι μόνο αυτό είχε απομείνει μέσα της για εκείνον. Μέχρι που η ίδια η ζωή την επιβεβαίωσε περίτρανα για το αντίθετο, της έφερε το θύμα στα χέρια της και εκείνη αντί να καταστρώσει σχέδιο εξόντωσης και πυρηνικού συναισθηματικού πολέμου, ξαναλύγισε μπροστά του και παραδόθηκε στην μάχη που κι οι δυο τους πάλεψαν χώρια αλλά χάσανε. Τελικά ο τροχός γυρίζει αλλά μήπως να το ξανασκεφτείς?