Παγωτό χωνάκι

Όταν ήμασταν μικροί, συνηθίζαμε κάθε καλοκαίρι να μετράμε τα παγωτά που τρώγαμε. Μην το αρνηθείς, ξέρω ότι το έχεις κάνει κι εσύ! Και φυσικά, όποιος είχε φάει τα πιο πολλά, κέρδιζε τον απόλυτο σεβασμό των υπολοίπων. Δεν είχε σημασία αν ήταν μεγάλο ή μικρό, φθηνό ή ακριβό, σπιτικό ή “του περιπτέρου”. Αρκεί να ήταν παγωτό!Θυμάστε εκείνη την πρώτη αίσθηση που μας άφησε το παγωτό όταν το δοκιμάσαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας; Ανατριχιάσαμε ολόκληροι! Όμως ξαναφάγαμε, δοκιμάσαμε όσες περισσότερες γεύσεις μπορούσαμε και καταλήξαμε στην πιο αγαπημένη. Έτσι και στη ζωή, αν δεν ανατριχιάσουμε, αν δεν δοκιμάσουμε ξανά και δεν ρισκάρουμε, δε θα διαπιστώσουμε ποτέ ότι η ζωή έχει ωραία γεύση.

Η ζωή, λοιπόν, είναι σαν το παγωτό. Απόλαυσέ την πριν να είναι αργά λένε. Και πράγματι, η θέση αυτή με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Οι γεύσεις πολλές, έντονες ή απαλές, ελκυστικές ή αδιάφορες, τα κριτήρια άλλωστε είναι καθαρά υποκειμενικά. Το ζητούμενο είναι να καταλήξουμε σε αυτές που ικανοποιούν τα δικά μας γούστα, χωρίς να απαρνηθούμε ποτέ το παγωτό.

Ενδεχομένως να υπάρχουν φορές που σκέφτεσαι το παρελθόν σου και εύχεσαι να μπορούσες να αλλάξεις τα πεπραγμένα.  Ίσως να διασχίζει το μυαλό σου η σκέψη πως αν μπορούσες  να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να κάνεις κάποια πράγματα διαφορετικά, όπως το να χειριστείς αλλιώς μία σχέση σου, να προσπαθήσεις περισσότερο στη δουλειά σου ή να μην είχες πάρει εκείνες τις «λάθος» αποφάσεις, τότε πιθανόν το παρόν σου να ήταν καλύτερο. Εάν σκέφτεσαι διαρκώς τα λάθη του παρελθόντος με τρόπο επικριτικό, εάν βιώνεις συναισθήματα απογοήτευσης και νοσταλγίας γι’αυτό που «θα μπορούσε να είχε συμβεί» και μετανιώνεις για τα πράγματα που έκανες ή δεν έκανες, κινδυνεύεις όχι μόνο να χάσεις το παρόν, αλλά και την όρεξη που απαιτείται για να «δουλέψεις» προς ένα καλύτερο μέλλον.

Βέβαια, δεν αρνούμαι ότι η μετάνοια για το παρελθόν μπορεί να μας βοηθήσει σε ένα μεγάλο βαθμό. Αρχικά, στο να ξεχωρίσουμε τα πράγματα που μας συνέβησαν, έπειτα να κατανοήσουμε πλήρως τα κίνητρα και τις αντιδράσεις μας και τέλος, να ανακαλύψουμε νέους δρόμους προς την προσωπική μας βελτίωση. Το να αισθανόμαστε, λοιπόν, «μετανιωμένοι» παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας αρκεί να μη γίνεται αυτοσκοπός, καθώς η έντονη αποδοκιμασία των παρελθοντικών μας πράξεων μπορεί να μας οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια και όχι στην προσωπική βελτίωση που επιθυμούμε, με συναισθήματα θλίψης, απογοήτευσης και αναξιότητας να κάνουν την εμφάνισή τους. Επομένως, ένα να θυμάσαι καθώς απολαμβάνεις το παγωτό σου: Η λάθος επιλογή φαίνεται πάντα η πιο σωστή ,αρκεί να την εκμεταλλευτούμε.

- της  Ανδρομάχης Μπούνα, Κοινωνική Ανθρωπολόγος -