Ο ρυθμός σου

Αγάπησα τα πλήκτρα του κορμιού σου και ας μην με άφηνες να παίζω με αυτά... Συμβιβάστηκα με το ρυθμό που έπαιζες εσύ και σε ερωτευόμουν αθόρυβα λίγο πριν τελειώσει το τραγούδι...

Αυτό ήταν η σχέση μας, ένα ζωντανό, λυπημένο τραγούδι που πια δε θυμάμαι τους στίχους παρά μόνο τη μουσική του. Συνηθίζω να το ακούω εκείνες τις άχρωμες μέρες που νιώθω πως έχουν 48 ώρες κι εσύ πια λείπεις...Τότε έρχεσαι και ξαπλώνεις δίπλα μου και με σκεπάζεις για να κοιμηθώ, βλέπουμε τον κόσμο αγκαλιά και ζωγραφίζουμε όνειρα. "Ο χρόνος μαζί σου σταματάει.", σου έλεγα...

Τώρα πρέπει να διαχειριστώ αυτή τη σιωπή που γυρίζει γύρω μου και με διατάζει να την κοιτάξω στα μάτια.. Δεν την φοβάμαι, έμαθα να ζω μαζί της, μαζί σου... Πόσο ειρωνικό; Είσαι ακόμα μες στο σπίτι και δεν είσαι καν εδώ. Το πιάνο σκουριασμένο, η καρέκλα σου σπασμένη κι εγώ βουβός ακροατής σε μια παράσταση "ξεπερασμένη".. Γιατί το κρατάω ακόμα εδώ; ρωτάω τη σιωπή σου. Ξέχασα να στο πω, έγινε φίλη πια μαζί της και τα βράδια της μιλώ. "Οι μέρες της εβδομάδας είναι 7 και οι ώρες της ημέρας 24." Μέσα στην πραγματικότητα που με άφησες μαθαίνω ξανά στον εαυτό μου να μετράει... Δεν είσαι πουθενά, δεν ήσουν πουθενά...

Πόσο πολύ πονάει;

- της Μαρίας Μπίλλια -