Ξεχασμένη θάλασσα

Απόγευμα.

Πάντα την ίδια ώρα στο ίδιο μέρος. Εμείς. Μαζί.

Το καλοκαίρι ήταν τόσο κοντά κι εμείς συζητούσαμε για τα νησιά που πήγαμε, για τον ήλιο που κοιτάζαμε τις μέρες της «χαράς».

«Ξέρεις να κολυμπάς;», με ρώτησες με το βλέμμα γεμάτο απορία.

Γύρισα το κεφάλι μου προς το παράθυρο με το βλέμμα καρφωμένο στα σύννεφα.

Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα αν έπρεπε να θυμώσω μαζί σου ή να γελάσω με την ερώτησή σου.

Λένε πως με το πέρασμα των χρόνων μαθαίνεις τον άλλον, τις αδυναμίες του, τις δυνάμεις του και κυρίως τις μικρές καθημερινές του συνήθιες που τον κάνουν για’σένα μεγάλο. Εσύ με άφηνες να κολυμπάω σε μια ξεχασμένη θάλασσα που χρησιμοποιούσες για λίγες ώρες τα καλοκαίρια σου… Εγώ μια βάρκα στη μέση του ωκεανού, μόνη, να χτυπιέμαι από τα κύματά σου άλλοτε με μίσος, άλλοτε τρυφερά σαν χάδι. Ο αέρας σου αποφάσιζε αν θα είμαι φουρτουνιασμένη η αν θα χαιδεύω την ακτή με τα κοχύλια. Όταν μαύριζε ο ουρανός σου, έπαιρνα απ’το χρώμα σου και γινόμουν ένα μαζί σου στο τέλος του ορίζοντα προσπαθώντας να σε αγγίξω. Εκεί ήμουν, στο βυθό, σαν ξεχασμένος θησαυρός περιμένοντας κάποιον να με βρει και να με σώσει. Εσυ, έβαζες ανάμεσά μας τις αστραπές σου και έριχνες πάνω μου με μανία τις στάλες της βροχής τρομάζοντας όλες τις ελπίδες μου, ρίχνοντάς με στο βυθό.

Χτίζει αυτός που αγαπά κι εγώ αγάπησα το αλάτι σου, το γεύτηκα και το έκανα κομμάτι μου. Έπαψα να φοβάμαι τα κύματα, ξάπλωνα πάνω τους και τα χάιδευα γιατί σ’ αγαπώ. Γιατί εγώ έμαθα στα δύσκολα να βουτάω μέσα σου και να μη φοβάμαι μήπως πνιγώ, γιατί πάντα πίστευα σε εσένα, σε εμάς. Γιατί; Πάλευα με τις αδιαφορίες σου, έμαθα να κολυμπάω και να τις αγνοώ… Να υποκρίνομαι πως στο τέλος αυτής της θάλασσας θα σε βρω να με περιμένεις γεμάτος όνειρα για τους νέους πύργους που θα χτίσουμε μαζί, κι ας ήξερα πως αυτή που θα χτίζει θα είμαι εγώ.

- Αγάπη μου, πες μου, ξέρεις να κολυμπάς;

- Εσύ μου έμαθες…

- της Μαρίας Μπίλλια -