Να γυρίσουμε μαζί τα ρολόγια

Άτιμο πράγμα ο χρόνος. Έχει μια μαγική ιδιότητα να γίνεται αντιληπτός από τον καθένα μας με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Ο καθένας μας κουβαλάει μέσα του ένα δικό του ρολόι. Αυτό δίνει το σήμα στην καρδιά για το πότε πρέπει να ενεργοποιηθεί, να δωθεί και να δεθεί! Το κακό είναι οτι συνήθως τα ρολόγια μας κυλούν διαφορετικά. Έτσι γίνεται και με εμάς. Το δικό μου δείχνει ώρα Ελλάδος και το δικό σου Τόκιο!

Ξέρεις τι έχει γίνει? Εσύ έχεις έρθει αργά ενώ εγώ νωρίς! Ήρθες αργά γιατί σπατάλησα τόσο καιρό μακριά σου, αναλώθηκα, σκορπίστηκα, έπεσα και ξανασηκώθηκα και τόσα άλλα και όλα αυτα μακριά σου. Περπατούσαμε παράλληλα αλλά μια δύναμη από τον ουρανό ήξερε τι πρόκειται να συμβεί. Ήξερε οτι μια μέρα ο ένας δρόμος θα ενωθεί με τον άλλον. Ήξερε οτι το δικό σου το ρολόι θα πέσει πάνω στο δικό μου (για να το απορυθμίσει πλήρως μεταξύ μας). Και κάπου εδώ έρχεται και κλειδώνει το νωρίς. Γιατί το Τόκιο δεν ήταν καθόλου έτοιμο για αυτή τη σύμπραξη με την μικρή Ελλάδα. Αποσυντονίστηκε και τα έκανε μαντάρα. Δεν είσαι έτοιμος, το ξέρω. Κανείς μας δεν ήταν έτοιμος για όλο αυτό αλλά να που έγινε... Και έκανε πολύ καλά και έγινε!

Είναι όμως και στιγμές που τα ρολόγια μας μαγικά ρυθμίζονται στον ίδιο ρυθμό. Είναι στιγμές που δεν απέχει ούτε μισό τικ το δικό σου απο το δικό μου... Είναι όταν ξημερώνουμε μαζί. Όταν με κοιτάς τόσο βαθιά που νιώθω σαν να με διαβάζεις. Όταν κλειδώνει η αγκαλιά και ο χρόνος παγώνει. Δεν υπάρχει καν σαν έννοια ο χρόνος τέτοιες στιγμές. Δεν μας αφορά και δεν του δίνουμε την παραμικρή αξία. Είμαστε μόνο εσύ, εγώ και τα δίχως μπαταρίες ρολόγια μας... Όταν με αφήνεις να φύγω το ρολόι μου ξαναρυθμίζεται στην δική του συχνότητα. Στην δική του μοναχική συχνότητα. Μένει να χτυπάει στον δικό του ρυθμό και να παλεύει με νύχια και με δόντια να ρυθμιστεί με το δικό σου... Μακάρι να μπορούσες να έρθεις μαζί μου. Να ξεκουμπώσουμε από πάνω μας τα ρολόγια, να τα πετάξουμε και ποτέ να μην ξανάμπαινε ανάμεσά μας η λέξη χρόνος. Εμένα σταμάτησε την ώρα που σε είδα. Εσένα γιατί κυλάει ακόμα?