Μοναξιά μου όλα; Μοναξιά μου τίποτα!

Έπειτα από καιρό απουσίας επανέρχεσαι στα ίδια μέρη. Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθείς, θα περάσεις τα χέρια στους ώμους, θα θυμηθείς παλιά τραγούδια και ονόματα και βλέμματα και δρόμους… Στα ίδια εκείνα μέρη θα προσπαθήσεις να ξαναχτίσεις όσα γκρεμίστηκαν με τη μόνη διαφορά ότι θα απευθύνεσαι σε άλλα μάτια, άλλα βλέμματα, άλλους ώμους, άλλα τραγούδια, διαφορετικούς δρόμους. Δρόμους που σε οδηγούν σιγά σιγά, σταδιακά, πολύ αργά και άλλοτε πολύ γρήγορα στην ισορροπία. Στην ησυχία που ψάχνεις καιρό, σ’αυτή που δεν πόθησες αρκετά για να τη διεκδικήσεις νωρίτερα, στη γαλήνη που δεν είσαι βέβαιη ότι την κατακτάς όταν την πρωτονιώθεις.

Ο νους ταξιδεύει για αλλού, αυτοκαθορίζεται και ετεροκαθορίζεται σαν μια παρτίδα σκάκι που πρέπει πάντα να υπολογίζεις τον αντίπαλο. Αυτόν που έχεις απέναντι σου, την διάθεση του, τις προθέσεις του, τις απειλές του για ματ κινήσεις. Αν φοβηθείς και το βάλεις στα πόδια τότε είσαι πανηγυρικά χαμένος. Ο απέναντι θα κατακτήσει το βασιλιά σου, πριν καν το καταλάβεις. Αν όμως συγκρατηθείς, διατηρηθείς στο ύψος σου, δεν υποτιμήσεις τον αντίπαλο και τον αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο, μπορεί να μην νικήσεις πανηγυρικά αλλά τουλάχιστον θα ‘χεις κάνει την προσπάθεια που αξίζεις και θα προετοιμαστείς για την επόμενη παρτίδα.

Έτσι είναι οι σχέσεις των ανθρώπων. Οι άνθρωποι κερδίζουν, χάνουν, πάνε και έρχονται μέσα στο μεγαλειώδες βασίλειο που λέγεται ζωή. Μέσα εκεί έχουν τα δικά τους προσωπικά πριγκιπάτα ο καθείς, ο οποίος εδώ πρέπει να συμβιβαστεί, να υποστεί ή να απολαύσει τη γειτνίαση με το πριγκιπάτο του δίπλα. Τα πριγκιπάτα όμως έχουν και υπηρέτες, ανθρώπους που προσφέρουν υπηρεσίες, ανταμείβονται ή όχι, με τον καλύτερο ή χειρότερο τρόπο. Ο εγωισμός δε χωράει στους υπηρέτες. Ο εγωισμός είναι προσόν μόνο των πολλών πριγκίπων που βλέπουμε γύρω, αυτών που καλύπτουν τη μοναξιά τους με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο για να μην δουν οι γείτονες το χάρτινο πύργο τους. Τα φέρνουν εις πέρας όλα με δεξιοτεχνία και δε χρωστούν σε κανέναν. Μόνο όταν σφίγγουν το μαξιλάρι τους τις νύχτες και καταλαβαίνουν τα λάθη τους, στέλνουν το λογαριασμό σε άλλους πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Τότε προσπαθούν να ρίξουν τα χαλιφάτα των γύρω τους, όπως έπεσαν και εκείνοι ή να υποτάξουν ακόμα περισσότερο τους υποτιθεμένους υπηρέτες, που μπορεί στην ψυχή τους να είναι πιο ευτυχισμένοι από αυτούς. Αν είσαι πρίγκιπας, μη δεχθείς κανείς να ρίξει τον πύργο σου. Αν είσαι είλωτας, δέξου να είσαι μόνο για τον εαυτό σου.

- της Γωγώς Ν. -