Μη φοβάσαι το Δαναό

Φοβάμαι θα πει «έχω συναισθήματα». Θα πει «είμαι άνθρωπος και σκέφτομαι». Έχω αμφιβολίες που μερικές φορές μετρούν και μαρτυρούν ανασφάλειες. Και δεν είναι εύκολο να ζεις με ανασφάλειες, δεν τα καταφέρνεις να ζεις με το φόβο. Πρέπει να τον αντιμετωπίσεις. Να σκουπίσεις τα δάκρυα και να αλλάξεις τροχιά, ρεπερτόριο, βιολί anyway.

Η Έλλη καθόταν στο σπίτι της μόνη. Δεν είχαν περάσει ούτε τρεις ώρες που είχε φύγει εκείνος. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον αποχωριζόταν, άλλωστε θα τον ξανάβλεπε σε λίγες μέρες. Ήταν που κάθε φορά περνούσε τα ίδια και απαράλλαχτα. Αυτή η φορά όμως ήταν διαφορετική. Ήταν που μετά από το όλο φιάσκο των προηγούμενων μηνών φοβόταν να στεναχωρηθεί. Φοβόταν να ζήσει πάλι άσχημες στιγμές, φοβόταν μην επιστρέψει σ’ αυτό τον φαύλο κύκλο από τον οποίο δυσκολεύτηκε τόσο να βγει.

Ήταν πάντα χείμαρρος σε όσα ζούσε, σε όσα πίστευε, σε όσα ανοίγονταν μπροστά της. Μετά από εκείνο το τρίμηνο όπου καταδίκασε τον εαυτό της στην υπομονή και στον καταδικασμό, τίποτα δεν ήταν ίδιο μέσα της. Εκείνος της στάθηκε σε όλα, την άκουσε, την αγκάλιασε και ήταν μαζί της. Αυτή τη φορά έφυγε για να ξαναβρεθούν σε 4 μέρες. Αυτή πάλι έκλαψε στον αποχωρισμό και πάλι τον παρέσυρε. Τι έφταιγε εκείνος;

Είναι παράλογες τέτοιες αντιδράσεις από μέρους της. Είναι παράλογη κάθε αντίδραση που προέρχεται από το συμβάν εκείνου του τριμήνου. Έκλαψε αυτή τη φορά γιατί πέρασαν δέκα υπέροχες μέρες μαζί στο φοιτητικό της σπίτι και όλο αυτό τώρα το χάνουν χωρίς να ξέρουν πότε θα το ξαναβρούν. Έκλαιγε όμως και γιατί έβλεπε τον εαυτό της πάλι όπως τότε. Τέλος, πρέπει να σκεφτεί. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, που τη συμπαθούν χωρίς ανταλλάγματα, όπως άλλοτε. Υπάρχουν νέες καταστάσεις που την περιμένουν. Με τη θετικότερη χροιά της νεαρής ηλικίας, τα πράγματα φαίνονται πιο εύκολα όταν αντιμετωπίζονται με έναν καφέ, μια συζήτηση, ένα γέλιο που βγαίνει πηγαίο, μια ανάσα που μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Κυριακής. Σκέφτεται όλα αυτά και το πρώτο χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη της. Τέλος, λοιπόν.

Τώρα πρέπει να ανασυνταχθεί. Να αντιμετωπίσει τον φόβο που την κυριεύει. Να σταματήσει να βλέπει προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Να ασχοληθεί με το είναι της και να μην παραμελεί τον εαυτό της. Να μην αντιμετωπίζει τον καιρό, που περνάει, ως εχθρό αλλά ως σύμμαχο για να εξελιχθεί και ως σκαλοπάτι για να πετύχει τον οποιοδήποτε στόχο θέτει ώστε να φτάσει πιο κοντά στην ευτυχία.

Να δέχεται για δικαστή και εισαγγελέα μόνο τον ίδιο της τον εαυτό.

Να είναι αυθεντική και ειλικρινής για την πάρτη της και μετά για τους υπόλοιπους.

Να χαμογελά και να το μεταδίδει.

Ναι, αυτό θα κάνει. - της Γωγώς Ν.-