Μετά απο σένα τι;

Μάτια κλειστά, χέρια νεκρά δεξιά και αριστερά μου ανήμπορα να μετακινηθούν. Το μυαλό μου άδειο από σκέψεις και γεμάτο από εκείνον. Κάποιες μέρες το σώμα μου θυμάται και πονάει. Κάποιες νύχτες ο νους μου ξεγλιστράει και ταξιδεύει στις ρωγμές του χρόνου...στα ταξίδια που δε κάναμε ποτέ.. στα όνειρα που δε συναντηθήκαμε...στα επόμενα χέρια...στα επόμενα σώματα... Εκεί... Εκεί που χαθήκαμε .. Μετά από σένα τί; Μετά από εμάς ποιοί; Είχα ένα ημερολόγιο κάποτε και έγραφα την ευτυχία μας μήπως και τη διαφυλάξω... Μήπως και δε μας την κλέψει κανείς... Άδικος κόπος... Κάθε φορά που παίρνω αυτό το ημερολόγιο στα χέρια μου και ανοίγω την πρώτη σελίδα νιώθω πως πια δε μπορώ να διαβάσω αυτές τις ερωτευμένες λέξεις παρά μόνο ό, τι πιο δυστυχισμένο έμεινε από εσένα. Το πιο ανθεκτικό παράσιτο στα αυτιά μου είναι οι μνήμες μας. - της Μαρίας Μπίλλια -