Κάτι στο τέλος να γυαλίζει

Κάθεσαι ένα καλοκαιρινό μεσημέρι, σε 35 βαθμούς υπό σκιά. Δίπλα σου μόνο μία φέτα καρπούζι, το κινητό σου, η μουσική στη διαπασών. Ρίχνεις μια ματιά σ’ όλα αυτά. Σκέφτεσαι πόσο τέλεια θα ήταν η ζωή αν σε όλους έφταναν μόνο αυτά ή τέλος πάντων τα απλά πράγματα. Ένα μαντήλι στο κεφάλι, ένα καφές, μια βουτιά στη θάλασσα, ένα βιβλίο, μια αιώρα, ένας και μόνο άνθρωπος, μια παρέα μόνο να σε καταλαβαίνει, μια οικογένεια που σ’ αγαπάει.

Δυστυχώς και άλλα τόσα να βάλουμε, πάλι δε φτάνουν. Οι ρυθμοί του σήμερα δεν έχουν καμιά σχέση με τη μουσική που χορεύαμε χθες. Οι άνθρωποι αλλάζουν, όλα γίνονται γρήγορα, σχεδόν μηχανικά. Έτσι μεταπηδάς από τη μια στιγμή στην άλλη, από τη μία παρέα στην άλλη, από τον ένα σύντροφο στον άλλο, από τον έναν εαυτό στον επόμενο. Ξυπνάς μια μέρα, φτιάχνεις καφέ και συνειδητοποιείς στην πρώτη γουλιά ότι τελικά μόνο ο σκέτος σου αρέσει, αυτός ο κυνικός καφές. Χωρίς ίχνος ζάχαρης. Κάνουμε ένα τεράστιο λάθος όλοι εμείς. Ξεχνάμε!! Ξεχνάμε τις στιγμές που ήμασταν εκεί για να κλάψουν οι φίλοι μας, ξεχνάμε πόσοι χάρηκαν μαζί μας, ξεχνάμε τα λόγια που είπαμε και ξαναγυρνάμε στα ίδια. Ναι, στα σκατά που λέγαμε ότι σα τα μούτρα τους δε θα γίνουμε. Έλα όμως, που γινόμαστε ίδιοι και χειρότεροι. Θες οι συνθήκες, θες οι ανάγκες των ανθρώπων, θες η κρίση που ακούμε εδώ και πέντε χρόνια και της έχουμε φορτώσει το φταίξιμο για όλα μας τα προβλήματα, όλα τα εμπόδια, θες ότι μερικοί κοιτούν ολοκληρωτικά την πάρτη τους προκειμένου να περάσουν καλά και όλοι οι υπόλοιποι να παν να πνιγούν;; Χανόμαστε και αυτό έχει όλη τη σημασία. Περνάει το καλοκαίρι, σκορπίζουμε γιατί ο καθένας δεν σκέφτεται τον άλλο.

Οπότε δε μας φτάνει μόνο η αυθεντική παρέα, ένα κοκτέιλ και μια αιώρα. Θέλουμε την τεράστια συντροφιά, τα κερασμένα κοκτέιλ στα μπιτσόμπαρα και μια παιδική χαρά όλη δική μας γεμάτη κούνιες σταθερές. Οι φίλοι δεν μας ψάχνουν, κάνουν βουτιές στη διπλανή παραλία. Αλλά δεν πειράζει…. Η μόνη μας διαφορά με εκείνους είναι ότι απλά επιλέξαμε άλλες παραλίες..Τόσο απλά!! Το θέμα είναι να υπάρχει αλισβερίσι μεταξύ των ανθρώπων. Να υπάρχει θέληση… Να υπάρχει τρόπος!! Να μοιράζεσαι στιγμές συγκεκριμένες που θα θυμάσαι για μια ζωή…. Κατά τα άλλα, μην στερήσεις από κανέναν το δικαίωμα να κάνει ό,τι τον γεμίζει, ακόμα κι αν δε συνάδει με αυτό που θες εσύ… Άσε να μείνουν όσα αξίζουν…. Αυτά στο τέλος σίγουρα θα φανουν...

- της Γωγώς Ν. -