Η φωνή απ’το παρελθόν που ακόμα μας φωνάζει

Άρρηκτα συναισθήματα, στενά συνδεδεμένα με άτομα, καταστάσεις, τραγούδια, θυμήσες και όνειρα. Τέτοιοι είμαστε οι άνθρωποι, αυτό είναι όλο μας το μέσα. Γεμάτοι με αδυναμίες που αργότερα έγιναν κινητήρια δύναμη, φορτωμένοι με κάρο αναμνήσεων που σε κάθε σταθμό γίνεται βαρύτερο, ανασφαλείς μέχρι να πάρουμε την επιβεβαίωση.

Όλο μας το βιος είναι αυτός ο συνδυασμός. Ψάχνουμε ανθρώπους να μοιραστούμε το σταυρό και αυτοί πασχίζουν να μας φορτώσουν το δικό τους. Θέλουμε να ακουστούμε, να επιβεβαιωθούμε πάλι και όχι να ακούσουμε. Όλοι το έχουμε, λίγοι το αντιλαμβανόμαστε, ακόμα πιο λίγοι το καταπολεμάμε.

Όμως δε θέλω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου. Κανείς μας δε θέλει. Δε θέλω τους συναισθηματικά ανάπηρους που κρύβουν την περιέργεια κάτω από την ανθρωπιά τους με διάφανο πέπλο. Να πάρει, είναι διάφανο  είπαμε το πέπλο και βλέπω τι υπάρχει από κάτω. Μόνο η γάτα που σκοτώθηκε από την περιέργεια, μόνο ο σχολιασμός που περιμένει στη γωνία, μόνο ένα φακέλωμα που επαναλαμβάνεται. Τι να τον κάνεις τον άνθρωπο που σε θυμάται όταν δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει τα απογεύματά του; Τι να κάνεις εκείνον που σε κατηγορεί επειδή δεν έχει πού να αφήσει το σταυρό του; Τι να τον κάνεις ένα σύντροφο που σε παραμυθιάζει ότι ενδιαφέρεται μόνο για να το παίξει μάγκας όπου τον παίρνει; Φίλε, όποιος ενδιαφέρεται το δείχνει. Με πράξεις, με λόγια, με αγκομαχητά, αν θέλεις. Τι να τον κάνεις ένα φίλο που σε αμφισβητεί; Φίλε, ή με δέχεσαι ή φύγε μακριά μου. Κανένας δεν κρατιέται με το ζόρι, κανένας δεν είναι τελικά εδώ για πάντα.

Οι σχέσεις υπάρχουν για πολλούς λόγους: Σε πληρούν, σε γεμίζουν μέχρι τα χείλια, σε απογειώνουν αλλά πάντα υπάρχει ο κίνδυνος  να διαλυθούν. Είναι εγωίστριες κι αυτές, σαν αυτούς που τις δημιουργούν. Δε τις νοιάζει πόσο θα πονέσεις, πόσο θα σε αλλάξουν, πόσο θα λυτρωθείς στο τέλος. Τις νοιάζει μόνο να χαλάσουν, μόνο να κοπούν, μόνο να πάνε παρακάτω.

Γιατί; Μα επειδή ο καθένας κουβαλά απωθημένα, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, βιώματα που τον πάγωσαν, τον ζέσταναν και τον άπλωσαν να στεγνώσει. Να ξεραθεί, τελικά. Επειδή οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους, γίνονται επιφυλακτικοί, κρατάνε την πισινή τους και στο τέλος μένουν και μ’αυτήν. Και το καλύτερο; Είναι περήφανοι για αυτό, τους γεμίζει και τα’χουν καλά με το μέσα τους.

Λίγοι ρισκάρουν, λίγοι ξαναπαίζουν ολοκληρωτικά, λίγοι τα δίνουν όλα πάλι και πάλι, λίγοι ξεπαστρεύονταιαπό συναισθήματα, λίγοι παραδίνονται στον άλλο και αδειάζουν, όπως την πρώτη φορά. Αυτοί είναι που πάντα μάλλον θα χάνουν. Η ήττα δε τους πτοεί ώστε να στρίψουν αυτές τις ανόητες τριακόσιες εξήντα μοίρες και να φυλάξουν τα ρούχα τους για να έχουν τα μισά.

Δεν προσπαθώ να σου πω τι θα είσαι… Γίνε πάντως κάτι… Για τον έρωτα, τις φιλίες, τον κόσμο που σε περιβάλει γίνε κάτι αξέχαστο, κάτι αλησμόνητο… Γίνε αυτό που πηγάζει αυθόρμητα… Αυτό είναι το σωστό για σένα… Άσε όσα πέρασαν… Κοίτα όσα έρχονται…

Κι ας τρως τα μούτρα σου κάθε φορά… Όλοι έτσι μαθαίνουμε στο τέλος…

- της Γωγώς Ν. -