Η αυλαία

Η παράσταση είχε τελειώσει...

Κι εκείνη έμενε πάντα ο τελευταίος θεατής σε ένα άδειο θέατρο που έπεφτε η αυλαία...

Αυτή η βαριά, κόκκινη αυλαία της θύμιζε όλα όσα δεν πρόλαβε να κάνει στη "μικρή" ζωή της και όλα εκείνα που άφησε πίσω της χωρίς να κοιτάξει δεύτερη φορά...

Οι άνθρωποι μιλούν για δεύτερες ζωές ενώ δεν ζουν καν τη πρώτη...

«Αν γυρνούσε πίσω το χρόνο», σκέφτηκε, και ένιωσε τη θλίψη να τρέχει από τα μάτια της.

Η φθορά του χρόνου είχε αρχίσει ήδη να κάνει την εμφάνισή της με τις πρώτες ρυτίδες στο πρόσωπό της.

Αυτές τις υπενθύμιζαν κάθε πρωί όλα όσα φοβήθηκε να ζήσει και τα χάρισε στους άλλους.

Πού πήγαν τα όνειρα που έχτιζε από μικρή;

Οι υποσχέσεις πως θα προσέχει τον εαυτό της;

Ένα πράγμα ήξερε να κάνει καλά... Να προσέχει τους άλλους...

Να γίνεται η ομπρέλα στη βροχή τους και ο αέρας που θα στεγνώσει τα δάκρυά τους.

Είχε μοιράσει όλα τα κομμάτια του εαυτού της σε κάθε περαστικό από τη ζωή της που πια η εικόνα του παζλ της δεν φαινόταν καν...

Σηκώθηκε από τη θέση της και περπάτησε...

Περπάτησε σαν να μάθαινε τα πρώτα της βήματα ..

Ανέβηκε πάνω στη σκηνή και έμεινε εκεί να παρατηρεί τα άδεια καθίσματα που την κοιτούσαν καχύποπτα..

Έτσι ήταν η ζωή της...Ένα άδειο θέατρο χωρίς θεατές να αποθεώσουν τη παράστασή της…

Mα απόψε ήταν η δική της παράσταση...

- της Μαρίας Μπίλλια -