To εκρεμμές

Κάπως έτσι είναι και μερικοί άνθρωποι. Μπαινοβγαίνουν στη ζωή σου αδιαφορώντας αν τους προσκάλεσες, αν τους χρειάζεσαι, αν τους θέλεις μέσα σ ’αυτή στην τελική. Εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται ανά τακτά διαστήματα πότε ύπουλα και με ασαφείς προθέσεις και πότε σκάνε σαν βόμβα και σε ταράζουν με λόγια και πράξεις που τα πυροτεχνήματα τρέχουν να κρυφτούν από ντροπή. Και εσύ που το έχεις ξαναδει το έργο τι κάνεις? Αντί να τους κλείσεις την πόρτα (ή το τηλέφωνο δε θα τα χαλάσουμε εκεί) τους υποδέχεσαι επιφυλακτικά και πείθεις τον εαυτό σου ότι αυτή τη φορά ξέεεερεις κ δεν την ξαναπατάς και απλά είσαι περίεργη να δείς τι θέλουν. Αν δε, σε πετύχουν και σε φάση αισιοδοξίας σου μπαίνει και στο μυαλό η ιδέα να πάρεις το αίμα σου πίσω και αυτή τη φορά να τους διώξεις πριν φύγουν. Κούνια που σε κούναγε και κέρδισες ένα φάσκελο με την αξία σου.

Κάπως έτσι είναι και μερικοί άνθρωποι. Μπαινοβγαίνουν στη ζωή σου αδιαφορώντας αν τους προσκάλεσες, αν τους χρειάζεσαι, αν τους θέλεις μέσα σ’αυτή στην τελική. Εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται ανά τακτά διαστήματα πότε ύπουλα και με ασαφείς προθέσεις και πότε σκάνε σαν βόμβα και σε ταράζουν με λόγια και πράξεις που τα πυροτεχνήματα τρέχουν να κρυφτούν από ντροπή. Και εσύ που το έχεις ξαναδει το έργο τί κάνεις? Αντί να τους κλείσεις την πόρτα(ή το τηλέφωνο δε θα τα χαλάσουμε εκεί) τους υποδέχεσαι επιφυλακτικά και πείθεις τον εαυτό σου ότι αυτή τη φορά ξέεεερεις κ δεν την ξαναπατάς και απλά είσαι περίεργη να δείς τι θέλουν. Αν δε, σε πετύχουν και σε φάση αισιοδοξίας σου μπαίνει και στο μυαλό η ιδέα να πάρεις το αίμα σου πίσω και αυτή τη φορά να τους διώξεις πριν φύγουν. Κούνια που σε κούναγε και κέρδισες ένα φάσκελο με την αξία σου.

Αρχικά το εκκρεμές από ρολόι γίνεται χαλί να το πατήσεις, σου πατάει και τα δικά σου κουμπιά και εσύ αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ίσως, να μωρέ όλοι κάνουμε λάθη, τώρα είναι αλλιώς, και για να επιστρέφει σε μένα κάτι υπάρχει. Μη σε πικράνω αλλά ναι υπάρχει. Ότι δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί αυτή τη στιγμή. Ότι έφαγε μια ήττα και θέλει να επιβεβαιωθεί ότι δεν είναι εντελώς του πεταματού. Σε τρελά κέφια ναι, κάτι υπάρχει αλλά μη χαίρεσαι, δεν αρκεί για να του αλλάξει μυαλά και συμπεριφορά. Και όσο εσύ υπνωτίζεσαι και ζαλίζεσαι το εκκρεμές που σ’έχει βρει μπόσικη περνάει ζάχαρη μέχρι να ξεκινήσουν οι απαιτήσεις οι δικές σου και η ανάληψη των ευθυνών των δικών του. Και ξαφνικά μένεις να ξαναψάχνεσαι και να αναρωτιέσαι πώς την ξαναπάτησες σαν πρωτάρα. Η εγχείρηση (αυτός) πέτυχε, ο ασθενής (εσύ) πέθανε. Μη βάζεις στοίχημα ότι,τέλος, αυτό ήταν, αντίο για πάντα γιατί το εκκρεμές έχει ένα διαβολεμένο ένστικτο του πότε να ξανακάνει ντου.Ναι, ναι όταν συνηθίζεις το τικ τακ και πια δεν του δίνεις σημασία. Ακόμα και αν βγάλεις τις μπαταρίες και μείνει ακίνητο (το δοκίμασα μη νομίζεις) κάποια στιγμή δοκιμαστικά θα του βάλεις καινούριες. Έτσι για να διαπιστώσεις βρε παιδί μου αν όντως σ’εκνεύριζε τόσο πολύ ή ήσουν υπερβολική.Χαιρέτησε τον κατήφορο, μόλις τον ξαναπήρες.

Μια μέρα μπήκα στο δωμάτιο αποφασισμένη για δραστικές λύσεις.Το ξεκρέμασα από τον τοίχο με επισημότητα και το καταχώνιασα στην αποθήκη. Ε όχι δε θα ταράζεται η συγκέντρωση μου, ο ύπνος μου, τα νεύρα μου από ένα παλιόπραμμα που έπρεπε να έχει μπει στο χρονοντούλαπο αιώνες τώρα. Στην αρχή πολύ με χαλούσε η διχρωμία σ’εκείνο το σημείο του τοίχου, όπως και να το κάνεις άφησε ένα κενό.Αλλά τα μάτια μου συνήθισαν και σ’αυτό και τα αυτιά μου απολάμβαναν την σιωπή.Και όταν μετά από καιρό το ξαναβρήκα τυχαία του απέδωσα τις τιμές που του άξιζαν. Το χάζεψα λίγο, εκτίμησα την ιστορική του αξία και κατάλαβα ότι το παλιό πάντα θα έχει μια γοητεία, αλλά δε συγκρίνεται με τη χαρά που μου έδινε το νέο μου ρολόι που το’χα ψάξει μήνες σ’όλη την αγορά, το διάλεξα εγώ, δε μου το επέβαλε στον τοίχο μου κανείς και με συνέχερα για το καλό μου γούστο. Το ξανάκλεισα στο κουτί του και δεν το αναζήτησα ποτέ. Ουφ τόσο εύκολο ήταν τελικά?