Το κομμάτι που δεν ήξερες

Ήσουν πολύ οκ και πριν τον γνωρίσεις το ξέρω. Περνούσαν οι μέρες σου όμορφα, με την παρέα ή χωρίς, έβγαινες, είχες ζωή. Ζωή καλή αλλά όχι γεμάτη. Πάντα κάτι έλειπε αλλά δεν μπορούσες να καταλάβεις τι. Έπιασες ποτέ τον εαυτό σου να κοιτάζει έξω απ' το παράθυρο χωρίς λόγο; Να ακούς για έρωτες, κάρμα και τέτοιες "αηδίες" (δικά σου λόγια χρησιμοποιώ, μην κάνεις την ανήξερη) και σκοτείνιαζε για δευτερόλεπτα το βλέμμα σου χωρίς καν να το αντιλαμβάνεσαι; Πως ζούσες πριν τον γνωρίσεις, θυμάσαι;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που τους αφήνουμε να μας πλησιάσουν, τους κάνουμε χώρο στη ζωή μας, σκόπιμα όμως. Γιατί νιώθουμε μοναξιά, γιατί θέλουμε να ικανοποιήσουμε την φιλαρέσκειά μας και τους δίνουμε ευκαιρίες που ίσως να μην αξίζουν μόνο και μόνο επειδή βρέθηκαν στον δρόμο μας σε φάση που δεν νιώθαμε καλά μέσα μας και προσπαθήσαμε να γίνουμε μέσα απο αυτούς καλά. Μεγάλη παγίδα αυτές οι φάσεις. Δίνεις χώρο στους ανθρώπους με εντελώς λάθος κριτήρια!

Είναι όμως και εκείνοι που έρχονται την στιγμή που δεν τους χρειάζεσαι! Σε στιγμή που είσαι καλά και με τον εαυτό σου και με τους γύρω σου. Δεν σου λείπει τίποτα. Ή μάλλον έτσι πίστευες μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και από το πουθενά σε κοιτάζουν δυο μάτια και νιώθεις σαν μισοτελειωμένο παζλ που το έπαιζε μάγκας και ψευτο-ολοκληρωμένο. Μόνο όταν βρεις το κομμάτι που λείπει καταλαβαίνεις οτι πάντα υπήρχε μέσα σου ένα κενό. Γιατί αν δεν το έχεις, συμβιβάζεσαι με το "καλά είμαι μωρέ, όλα τα έχω". Όταν όμως σε παίρνει αγκαλιά και ο κόσμος σου γίνεται μια στάλα, επικεντρωμένος σε δυο μόνο χέρια, τότε σκέφτεσαι "Που ήμουν και που ήσουν ρε γαμώτο".

Εκείνος που έρχεται όταν δεν τον χρειάζεσαι είναι ο πιο τυχερός όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Είναι εκείνος που θα σε δει ατόφια και εντελώς original. Γιατί μαζί του δεν θα προσπαθήσεις να είσαι κάτι άλλο, θα είσαι ο εαυτός σου και μόνο. Ότι νιώσεις για αυτόν θα είναι επειδή τον γουστάρεις απόλυτα και τον θέλεις δίπλα σου, όχι για να σου ισιώσει την ψυχολογία αλλά για να του δώσεις και να σου δώσει ότι έχει και δεν έχει. Δεν θα του πιάσεις το χέρι για να μην πέσεις αλλά για να νιώσεις τα δάχτυλά του να μπλέκονται με τα δικά σου και να ρουφάνε τα μάτια σας κοινές εικόνες περπατώντας. Δεν θα του ζητήσεις να σε αγκαλιάσει για να ζεσταθείς αλλά γιατί εκεί μέσα κολλάς την μουσούδα σου στον λαιμό του, μυρίζεις το άρωμά του και παίρνεις δύναμη απέναντι σε οτιδήποτε μπορεί να στο χαλάσει. Δεν αποζητάς το χάδι του για να νιώσεις θελκτική αλλά γιατί κάθε εκατοστό σου έχει ανάγκη την αύρα του να σε περιτριγυρίζει. Μαζί του είσαι εσύ και εκεί να πας. Εκεί που τα πόδια σου τρέμουν!