Κι αν πέσει το κάστρο σου;

Έρχονται στιγμές στη ζωή που μας αναγκάζουν να γίνουμε σκληροί και με τους γύρω μας αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Φτιάχνουμε γύρω απ' το "εγώ" μας έναν αδιαπέραστο φλοιό και εγκλωβίζουμε μυαλό και καρδιά σε ασφυκτικά στενά μονοπάτια. Αυτό, στον κόσμο της ψυχολογίας μεταφράζεται πότε ως αυτοάμυνα και πότε ως φόβος για το άγνωστο. Στις σχέσεις όμως η επιστήμη της ψυχολογίας σηκώνει τα χέρια ψηλά, δίνει τόπο στις ασυναίσθητες αντιδράσεις, σε κίνητρα δίχως ιδιαίτερη λογική και σε καταστάσεις του τύπου "σε διώχνω απο κοντά μου γιατί φοβάμαι εσένα, εμένα και το μαζί".

Είναι συχνά βολικός αυτός ο προστατευτικός φλοιός. Όπως και να το κάνουμε, σε αφήνει να κοιμηθείς με το κεφάλι σου ήσυχο. Δίχως έγνοιες για το αν θα σε πάρει τηλέφωνο, αν θα τον δεις για 5 λεπτά για να σου φτιάξει τη διάθεση, δίχως να σε νοιάζει να αποδείξεις οτι νιώθεις, οτι προσπαθείς, οτι ονειρεύεσαι, δεν σε νοιάζει τίποτα απο όλα αυτά. Γιατί ο φλοιός σε έχει κάνει σκληρή, σε έχει καταφέρει να μην λυγίζεις ίσως γιατί το έκανες στο παρελθόν και δεν σου βγήκε σε καλό, σου δίνει προστασία απο τον πόνο και δεν σε αφήνει να ξανακλάψεις ποτέ για κανέναν (το έχεις ορκιστεί στον εαυτό σου, το ξέρω). Έχει όμως μια σημαντική παράμετρο ο φλοιός που δεν είμαι πολύ σίγουρη οτι την έλαβες υπόψιν σου όταν με πείσμα τον τοποθέτησες σαν πανοπλία γύρω απ' το μυαλό και το κορμί σου. Οτι έχει υπογράψει μια επ' αόριστον σύμβαση με την μοναξιά. Το ήξερες; Το ήξερες οτι με το να τον φορτωθείς επάνω σου στερείσαι αυτόματα όσα θέλει απλόχερα να σου δώσει η ζωή και διώχνεις και όποιον προσπαθεί να διαπεράσει την πανοπλία και να αγγίξει την επτασφράγιστα κλειδωμένη καρδιά σου; Αν ναι, περαστικά.

Τι γίνεται όμως όταν έρχεται εκείνος που σε αγγίζει και ξαφνικά η πανοπλία γίνεται αγκαλιά, το σίδερο σάρκα και το φιλί αντίδοτο στο μέχρι τώρα ορθολογιστικό και δίχως όνειρα κεφάλι σου; Πως αντιδράς όταν τα μάτια σου χαμογελάνε χωρίς καν να ακολουθούν τα χείλη, το κορμί σου ζεσταίνεται απο το δικό του και η ψύχρα της πανοπλίας επιτέλους μοιάζει για σένα αίσθηση ξεχασμένη; Θέλεις να το ζήσεις, να μοιραστείς στιγμές, οι στιγμές θέλεις να γίνουν ώρες ατέλειωτες στην αγκαλιά του και να του δώσεις ό,τι είχες κρατημένο μέσα σου για αυτόν που θα ερχόταν και θα έκανε την πανοπλία σκόνη μέσα στα χέρια του. Ίσως όμως και να βιάζεσαι μερικές φορές.

Πρόσεχε γιατί ο χρόνος είναι ένα μέγεθος που δυστυχώς δεν εκτιμάται με τον ίδιο τρόπο από τον καθένα μας. Δείξε του πόση αξία έχει για σένα, νιώσε κι εσύ πόση έχεις για εκείνον. Δεν χρειάζεται πάντα να μιλάτε. Κι αν οι λέξεις χάνουν το νόημά τους μπροστά στα βλέμματά σας, αν μοιάζουν με απλά γραμματάκια ενωμένα σε στοιβάδες όταν αγγίζεστε και οι σιωπές σας φωνάζουν τόσο που νιώθεις να ακούς τα πάντα με λεπτομέρεια, τότε συγχαρητήρια. Έκαναν την ασπίδα σου κομμάτια τα σωστά χέρια! Αν πάλι όχι, ταμπουρώσου μέσα σε αυτήν, σήκωσε κεραίες και τα σωστά χέρια σίγουρα σε περιμένουν στη γωνία.